Obawiam się, że nie uwierzycie, ale to naprawdę zbieg okoliczności, że znowu trafiłam na skandynawskiego pisarza! Nie kojarzyłam Andersa de la Motte ze Szwecją. Prawdę mówiąc, nie kojarzyłam go w ogóle.

Wiem, że wszyscy przeczytali "Geim" parę lat temu i zdążyli o lekturze dawno zapomnieć, ale ja zupełnym przypadkiem dryfuję poza głównym nurtem czytelniczym i zwykle trafiam na popularne lektury z opóźnieniem. Tak było i tym razem, pierwsza część trylogii Andersa de la Motte załapała się na swoiste last minute.

Aluzja do wakacji jest tu jak najbardziej na miejscu, bo kiedy czytałam "Geim", lato trwało w najlepsze i coś, co wyglądało na zwykłe czytadło, doskonale pasowało do okoliczności przyrody.

I tak oto poświęciłam jedno wakacyjne popołudnie na czytanie o przygodach trzydziestoletniego nieudacznika, Henrika Petterssona. Główny bohater "Geim" nie zaprząta sobie głowy obowiązującym prawem, przez co ciągle wpada w tarapaty. Nie przeszkadza mu to jednak żyć beztrosko i snuć coraz to nowe, nierealne plany na przyszłość. HP, bo tak nazywają go przyjaciele, jest przekonany, że zasługuje na więcej, a świat go zwyczajnie nie docenia.

Pewnego dnia Henrik znajduje telefon i za jego sprawą daje się wciągnąć w grę. Na początku wszystko wygląda niewinnie, HP podejrzewa nawet, że padł ofiarą żartu kolegów. Szybko jednak okazuje się, że sytuacja jest o wiele bardziej skomplikowana, a polecenia, które wydaje telefon nie mają nic wspólnego z zabawą. Zasady są proste- Henrik wykonuje instrukcje twórców gry, w zamian otrzymując punkty, które przeliczane są na pieniądze. Początkowo zadania są łatwe- HP ma na przykład ukraść parasol, wkrótce jednak stawka rośnie. Zadania stają się coraz trudniejsze, bardziej niebezpieczne, a gra zaczyna toczyć się o ludzkie życie.

Miałam rację, spodziewając się czytadła? Na szczęście nie jest tak banalne, jak mogłoby się wydawać. Jeśli przyjrzeć się fabule, "Geim" na pierwszy rzut oka jest ciekawym, ale niezbyt nowatorskim thrillerem. W rzeczywistości  jednak można by  znaleźć w tej książce interesujące zagadnienia. Wszak Pettersson zostaje uczestnikiem gry dzięki silnej skłonności do rywalizacji i pragnieniu wygrywania. Także nowe technologie odgrywają znaczną rolę w grze, umożliwiając nieustanne porównywanie się z innymi i chwalenie się osiągnięciami. Wydaje mi się, że w tym wątku jest ukryty potencjał, ale Anders de la Motte nie wykorzystał go w pełni.

Autorowi udało się za to stworzyć wartką opowieść, może niezbyt prawdopodobną, ale na pewno wciągającą. Duża w tym zasługa narracji, która prowadzona jest dwutorowo- towarzyszymy na przemian Henrikowi i pewnej ambitnej policjantce. Dzięki temu zabiegowi napięcie cały czas rośnie, choć mimo wszystko moja krew pozostała niezmrożona. Myślę, że przyczynił się do tego prosty język, którym tę książkę napisano.

Podsumowując, "Geim" to dobry pomysł, który chyba został stłamszony przez niewystarczający warsztat autora. Anders de la Motte niczym mnie nie zaskoczył- spodziewałam się czytadła, dostałam poprawne czytadło. Może to wina tłumacza, ale "Geim" to najlepszy dowód na to, że samymi wulgaryzmami mocnej literatury się nie tworzy.

Anders de la Motte, [geim], Wydawnictwo Czarna Owca, Warszawa 2012