Hmm...to może i dla mnie jest jeszcze czas żebym została wielką pisarką...eh...kusi, może tego pióra mi brakuje?;)
Swoją drogą ciekawe faktycznie, czy w tej chwili Murakami zastanawia się, jaki jutro będzie miał dzień, czy spokojnie biega?
M.

M., pod poprzednią notką Ambrose bardzo trafnie napisał, że Murakami to także w kwestii Nobla długodystansowiec:) Może na tym etapie już go to nie rusza;)

Heh, przyznaję, że skojarzenie z długodystansowcami, które pojawiło się w moim komentarzu do poprzedniej notki zainspirowane zostało Twoim blogiem - w zakładce "Teraz czytam" widniała okładka zrecenzowanej powyżej lektury :)
A sam Murakami to dla mnie człowiek-zagadka, który musi posiadać niezwykłą osobowość. Co prawda, poznałem go wyłącznie za sprawą "Kafki nad morzem", ale tak mnie zauroczył, że w domu mam już kolejne jego utwory, do których zabiorę się prędzej bądź nieco później.

Czytałam tylko "Na południe od granicy, na zachód od słońca". Książka zrobiła na mnie spore wrażenie, ale potem eksplodował szał na Murakamiego i pojawiła się lekka nieufność, jaką zwykle budzą we mnie bestsellery. Na pewno będę kontynuować tę znajomość literacką, mam już chyba 2 powieści, ale ostatnio coraz bardziej odpowiadają mi mniej uczęszczane szlaki. :)

Ambrose, zapomniałam, że miałeś podpowiedź;)
Ja sobie trochę Murakamiego poczytałam i nie zawsze byłam zachwycona. Wydawało mi się, że Murakami ma tendencję do powtarzania się. Jeśli mogłabym coś polecić, to "1Q84" było chyba najlepsze z tego, co czytałam. Z kolei przede mną ciągle "Kafka nad morzem", może kiedyś w końcu ją dorwę;)

Lirael, szlaki, które eksplorujesz bardzo mi się podobają, więc cieszę się, że na nie trafiłaś!

A ja chyba "Córkę grabarza" poczytam Joyce Carol Oates, tak kojarząc po kandydatach do Nobla, ale Murakamiego też muszę w końcu, jak zwykle za dużo tego;)
M.

M., jakbyś tak po tegorocznych kandydatach leciała, to trochę byś sobie poczytała! Ale Oates też mnie interesuje.

Nie planuję czytać tej książki dopóki nie poznam całej twórczości Murakamiego. Muszę być pewna, że lubię go czytać, żebym chciała poznać biograficzne wstawki. Przyznam, że na tę chwilę, czytanie o bieganiu i pisaniu nie wydaje mi się zbyt interesujące.

Dominiko, myślę, że wielu osobom czytanie o pisaniu i bieganiu nie wydaje się interesujące. Murakami powiedziałby pewnie, że nie musi:)

W nawiązaniu do Twojej odpowiedzi powyżej, ja lubię czytać o pisaniu, więc choć z Murakamim trzymamy się na dystans, to tę książkę z chęcią bym przeczytała. Więcej w niej o pisaniu, czy bieganiu?

"Wydaje im się, że pisarze muszą źle się prowadzić, żeby mieli o czym pisać" - dziwne podejście...

Tigerlily, chyba jednak o bieganiu.
Mnie się ten tekst o złym prowadzeniu skojarzył z rockendrolowcami;)

Mi też :) do pisarzy jednak trochę daleko :)

No i jest Alicja, Murakami musi znów spokojnie czekać cały rok:)
M.

M., cieszę się, że Alicja. Z wielką przyjemnością poczytam:)

Ja mam bardzo trudne relacje z Murakamim, jestem po dwóch książkach ("Norwegian Wood" i "Po zmierzchu"), ale cały czas nie umiemy nawiązać wspólnego języka... :)

Joasiu, mnie się podobało "1Q84" i "Kronika ptaka nakręcacza". Choć ta druga odrobinę mniej. Murakami nie jest moim ulubionym pisarzem, ale coś tam w jego książkach ciekawego dla siebie znalazłam. Ale fakt, nie było miłości od pierwszego wejrzenia;)

Też mam zamiar rozpocząć swoją przygodę z Murakamim :) Ostatnio zaopatrzyłam się w jego książkę "Zniknięcie słonia" i już nie mogę się doczekać, kiedy zacznę czytać :)
Pozdrawiam i zapraszam do mnie :)

O, proszę, tego jeszcze nie czytałam. Może skuszę się, kiedy poznam Twoją opinię:)

Murakami działa na mnie bardzo różnie. Zachwyca, zadziwia, irytuje i wprowadza w mojej głowie zamęt. Zawsze jednak, odkładając kolejną książkę z równie ambiwalentnymi odczuciami, wiem, że i tak sięgnę po kolejną. Opisywana przez Ciebie pozycja jest dla mnie wyjątkowa, bo i ja jakieś trzy miesiące temu uzależniłam swoje życie od biegania. Uwielbiam czuć, że walczę ze swoimi słabościami, pokonując kolejne kilometry, uwielbiam też jednak czytać opowieści ludzi, którzy są znacznie bardziej zaawansowanymi biegaczami niż ja. Mam wrażenie, że mogę się od nich wiele nauczyć, a samo bieganie staje się w takich chwilach niemal przeżyciem metafizycznym. MUSZĘ przeczytać tę książkę!

Podejrzewam właśnie, że ta książka podobała mi się przede wszystkim dlatego, że ja też biegam:) Nie tak ambitnie jak Murakami, ale pracuję nad sobą. Przeczytaj koniecznie, mnie troszkę zmotywowała, kiedy przyszedł etap delikatnego zniechęcenia;)

Małgosiu, dzięki temu, że sama próbuję od jakiegoś czasu biegać, wydaje mi się, że wiem o czym mówi Murakami, kiedy mówi o bieganiu ;)
Rozdział, w którym opisuje swój bieg na 100 km zrobił na mnie olbrzymie wrażenie. Niesamowita sprawa!

ps. Jestem ciekawa Twojej recenzji "Księżniczki z lodu".

Pozdrawiam serdecznie!

Kasiu, ja też byłam pełna podziwu, kiedy czytałam rozdział, o którym wspominasz. Najbardziej zazdroszczę autorowi tej wytrwałości. Próbuję podkraść mu sposób na motywowanie się do biegu:) Miłego wieczoru! :)

"O czym mówimy, gdy mówimy o miłości" Carvera to perełka sama w sobie, warto zerknąć i po lekturze spojrzeć na miłość raz jeszcze.

Uwielbiam tego autora, właśnie za sprawą "Kafki nad morzem", która mnie zahipnotyzowała :) Osobiście żałuję, że nie dostałam Nobla, uważam , że zasłużył i podejrzewam, że pani Munro mnie nie oczaruje tak jak on, ale o tym przekonam się wkrótce.