Dla mnie brzmi jak zachęta... piękny tekst i w dodatku - zamknięty... Pozdrawiam :)

Oczywiście, że brzmi jak zachęta, bo takie właśnie opowieści są najlepsze! Co prawda nie po drodze mi z literaturą japońską, ale wydaje mi się, że w tym wypadku warto zadać sobie trud :)

no może nie koniecznie, ale czemu nie dać mu szansy? Lubię jego książki i uważam, że wiele z nich nie kojarzę, bo jednak on wplata sporo tradycji i kultury o której nie mam pojęcia

Ja czuję się zachęcona :) Lubię poznawać nowe oblicza Japonii, więc to coś dla mnie. Jestem zaciekawiona formą i tym, czy książka mnie wymęczy ;)

Ha, narobiłaś mi apetytu na tę lekturę tym arcyciekawym wpisem. Zwrot - "genialnie napisana powieść psychologiczno-obyczajowa" - działa na mnie niczym wabik. Z chęcią przekonam się także jak prezentują się narracyjne sztuczki drugiego z Murakamich (kojarzą mi się odrobinę z "Książką dla Manuela" Julio Cortázara).

Tych porównań do wielkich nazwisk literatury pewnie również bym się przestraszył, bo niestety, ale szczególnie ostatnio, wydawcy mają tendencję do zbytniego zachwalania pisarzy, publikowanych na łamach ich oficyn. Niekiedy można wręcz odnieść wrażenie, że autor pochwalnych peanów w ogóle nie zapoznał się z prozą, nad którą się tak rozpływa :)

O matko, jakie to jest japońskie - to okrucieństwo wobec dzieci i te schowki! Pamiętam jak kiedyś czytałam o Japończyku, który ciała swoich rodziców upchnął do plecaka i schował do szafy! [dygresja luźna] A tak na poważnie to przekonałaś mnie tym brodzeniem w brei - lubię tak po japońsku :)

Brzmi smutno i przygnębiająco, ale jakże zachęcająco! Świetna recenzja, a ja nadal nie mam swojego ulubionego japońskiego pisarza. Tak mi się skojarzyło, że kiedyś czytałam o naszych "oknach życia", pierwsze chyba były w Krakowie. I takie dzieci bardzo często brano sobie po prostu jako siłę roboczą, o prawnie uregulowanych adopcjach się nikomu nie śniło. Tak mi się tylko skojarzyło:) M.