Witajcie w Wayward Pines, gdzie wszystko jest idealne. Urocze domki, czyste ulice, zadbane ogródki, a wieczorami słychać świerszcze. Wszyscy się znają, razem pracują, razem się bawią i z uśmiechem prowadzą niezobowiązujące rozmowy. Nie miewają poważniejszych zmartwień i zdaje się, że niczego im nie brakuje.



Pewnego dnia do miasta przyjeżdża agent Ethan Burke. Ma odnaleźć dwoje agentów, którzy prowadzili śledztwo w tej okolicy i przepadli bez wieści. Szybko okazuje się, że samotny agent nic tu nie wskóra. Ludzie nie są skorzy do pomocy, niechętnie rozmawiają z przybyszem z zewnątrz, który zakłóca sielankową atmosferę. W końcu Burke zaczyna obnażać tajemnice miasteczka i odkrywa więcej, niż się spodziewał. Witajcie w Wayward Pines, ale nie zadawajcie za dużo pytań.

Szum, Bunt i Krzyk to trzy tomy trylogii Wayward Pines. Jej autor, Blake Crouch, przyznał, że inspiracją do jej napisania było Miasteczko Twin Peaks. Tylko tyle, a to już wystarczy, żeby wielbiciele Davida Lyncha porządnie się rozczarowali. Na początku trzeba więc wyłuskać książki Croucha z porównań i chwytliwych haseł. Twin Peaks jest tylko jedno, ale Wayward Pines też ma swoje mroczne sekrety.

Problem z tą trylogią polega na tym, że łatwo o spoilery. Nazwijmy ją więc thrillerem i na tym etapie nie drążmy zbyt mocno. Z każdym kolejnym rozdziałem, będziecie bliżej rozwiązania tajemnicy, a przy okazji sami odkryjecie, jakie gatunki wchodzą jeszcze w grę. Jedno jest pewne, przyda się etykietka z napisem literatura popularna, bo książki Croucha to czysta rozrywka. Owszem, w tle czai się kilka poważniejszych zagadnień*, ale cel nadrzędny to dobra zabawa.

Powiedzmy to sobie wprost, Wayward Pines nie jest nowatorskie. Szybko odnajdziecie znane z innych książek i filmów elementy. Wspomniane Miasteczko Twin Peaks to tylko jedno z odległych skojarzeń, ale znacie na pewno więcej fikcyjnych społeczności odizolowanych od otoczenia i podejrzewacie, jakie problemy się z tym wiążą. Czy w takim razie Crouch jeszcze może czymś zaskoczyć? Jasne! Jego sekret nie polega jednak na umiejętnym łączeniu popularnych schematów. Skoro nie może grać treścią, bawi się formą. Największym atutem tej opowieści jest zabawa czasem akcji, która skutecznie zaciemnia fabułę i myli tropy. Czyż nie o to chodzi, żeby jak najdłużej cieszyć się zagadką?

I tutaj trafiamy na olbrzymią wadę trylogii Wayward Pines – złą konstrukcję. Wszystkie tajemnice zostały wyjawione w pierwszym tomie, kolejnym zostawiając właściwie tylko rozwiązanie akcji. W Buncie i Krzyku nie ma już wiele zaskoczeń, niczego na tym etapie nie odkryjecie. Możecie tylko przyglądać się dynamicznym, ale przewidywalnym wydarzeniom.

Pozostaje jeszcze kwestia serialu, który powstał na podstawie tych książek. Tu nie mam najmniejszych wątpliwości – ze wszystkimi swoimi niedociągnięciami trylogia jest dużo lepsza niż serial. Po pierwsze różnice są tak wielkie, że to zupełnie różne historie, po drugie ta ekranowa ma poważne luki, które sprawiają, że jest nielogiczna. I argument ostateczny – zakończenie książki jest otwarte, a to chyba najciekawsze rozwiązanie.

Mogę wytykać Crouchowi wtórności i nieścisłości, mogę zżymać się na nieumiejętne gospodarowanie zagadkami, ale prawda jest taka, że trzy tomy przeczytałam w trzy dni. To chyba najlepsza rekomendacja. 

* SPOILER! Mam tu na myśli takie zagadnienia: prawo do ingerencji w naturę, ewolucja człowieka czy też podróże w czasie.


Tytuł oryginału: The Wayward Pines Trilogy

Blake Crouch, Wayward Pines. Szum, Wydawnictwo Otwarte 2014.

Blake Crouch, Wayward Pines. Bunt, Wydawnictwo Otwarte 2014.

Blake Crouch, Wayward Pines. Krzyk, Wydawnictwo Otwarte 2015.

Inne ciekawe thrillery znajdziecie tutaj.